Vechten tegen vlees

EAST-PECKHAM - Honderden dierenactivisten van over de hele wereld kwamen begin september naar het Engelse gehucht East Peckham voor de jaarlijkse Animal Rights Gathering. Een kennismakings-, informatie- en activiteitenweekeinde, claimde de organisatie.

'Een Al Qaeda-achtig trainingskamp waarin deelnemers worden opgeleid om harde actie te voeren tegen onder andere de vleesindustrie', zeiden sceptici. Meat & Meal ging zelf kijken.

Geheimzinnig

Hoewel de organisatie van de ‘Animal Rights Gathering’ op haar website en tegen iedereen die het maar horen wil, beweert dat het weekeinde in East Peckham alleen maar is bedoeld om kennis, ervaringen, informatie en nuttige tips met elkaar uit te wisselen, is het vierdaagse evenement met de nodige geheimzinnigheid en regels omgeven.

De verder uitvoerige website van de ARG 2004 vermeldt bijvoorbeeld nergens waar het evenement precies plaats heeft. Wie er naar toe wil, moet zich melden bij een bestelbusje bij het station in Tonbridge (Kent) en wordt naar de plaats van handeling toe gereden. Of ze kunnen bellen met een mobiel nummer om aanwijzingen te krijgen. De website waarschuwt deelnemers ook om op hun hoede te zijn voor undercover politieagenten en journalisten. De pers is alleen welkom op een speciaal belegd media-uurtje op zondagochtend. De journalist die het waagt om undercover te komen, loopt het risico dat-ie wordt ontmaskerd en verwijderd. Mobiele telefoons (zeker die met een camera) moeten worden ingeleverd. Vlees en vleeseters zijn al helemaal niet welkom.

Al Qaeda

De mediabelangstelling voor de Animal Rights Gathering is enorm. Al weken voor het evenement worden krantenpagina’s volgeschreven over het op handen zijnde ‘terroristenkamp’. De Engelse dierenrechtenbeweging staat met name sinds de tachtiger jaren bekend als radicaal, gewelddadig en extreem. ‘Dat is vreemd’, vinden de Engelse activisten. ‘Bij onze acties is namelijk nog nooit één menselijk slachtoffer gevallen, terwijl wij al vier mensen hebben verloren.’

Vanwege de ‘reputatie’ van de beweging, wordt het evenement in de media vergeleken met een Al Qaeda-trainingskamp. Als je de artikelen mag geloven, zullen terroristen de komende vier dagen worden opgeleid tot vechtmachines tegen de vlees-, bont- en vivisectiebranche.

Verbod

Zelfs de Engelse regering is op zijn hoede en verbood een van de sprekers, de Amerikaanse chirurg Jerry Vlasak, het land binnen te komen. Vlasak wordt beschouwd als ‘gevaarlijk’ omdat hij dierenactivisten zou hebben opgeroepen wetenschappers uit de vivisectie-hoek om te brengen om zo het leven van talloze dieren te redden.

De organisator van het evenement is de militante Greg Avery die al enkele malen in de gevangenis heeft gezeten wegens het overtreden van de wet en dreigend gedrag tijdens demonstraties.

Beweegredenen

Met dit alles in het achterhoofd en dus op het ergste voorbereid eenmaal in Tonbridge aangekomen, wordt via het op de website vermelde mobiele nummer inderdaad route-uitleg gegeven. Ik vertel vegetariër te zijn en zeg geïnteresseerd te zijn in de dierenrechtenbeweging. Het meisje aan de telefoon is blij met de Nederlandse belangstelling voor het evenement en zonder ook maar enige extra vraag te stellen over het exacte hoe en waarom van mijn komst, vertelt ze waar naar toe te rijden.

Terroristenkamp

Aangekomen bij de locatie in East Peckham doet op het eerste oog niets denken aan een terroristenkamp. Geen bivakmutsen, geen hoge hekken, geen lawaai. Het hek van het evenemententerrein (een aantal weilanden van dierenliefhebster Marion Eastwood die daar een dierenopvang heeft waar zo’n vijftig bevrijde dieren hun dagen slijten) zwaait zonder pardon open en een vriendelijk welkom van een Finse twintiger met rastaharen en piercings is mijn deel.

Sfeer

Hoewel ik, gezien de waarschuwingen op de website, verwacht nu wel te worden ondervraagd, vragen hij en ook anderen die bij de toegang staan, niet wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat ik hier doe. Het verbaast mij omdat de activisten elkaar doorgaans goed kennen van soortgelijke bijeenkomsten. Een nieuw gezicht zou dan toch moeten opvallen.

Hoe dan ook, de sfeer is relaxed. Een groot deel van de aanwezigen voldoet aan het, wat veel mensen het standaard beeld vinden van een dierenactivist. Zwarte kleding, lang haar (jongens), heel kort haar (meisjes) felgekleurd of zwart haar en piercings. Maar niet alle deelnemers aan de Animal Rights Gathering zien er ‘alternatief’ uit. Een opvallend grote dosis nette Engelse oudere dames, met keurig gekapte haren en stijlvolle kleding beweegt zich ook tussen de menigte.

Dierenleed

Met een lunchbon voor een veganistische maaltijd op zak (gelukkig weet niemand dat ik enkele uren daarvoor een traditioneel Engels ontbijt met bacon, eieren én worstjes heb gegeten), betreed ik de informatietent vooraan op het terrein. De tafels liggen tjokvol met folders tegen de vlees- en bontindustrie en tegen vivisectielaboratoria.

De meeste activisten achter de tafels zijn dag en nacht bezig met dierenleed. Ze zijn aangesloten bij allerlei organisaties en hebben één gemeenschappelijk doel: dieren bevrijden uit de handen van –zoals zij het noemen- dierenmishandelaars. Dat dit niet altijd binnen de kaders van de wet gebeurt, kan een van de meisjes weinig schelen. ‘Wat er in de vleesindustrie gebeurt, is nog veel erger. Miljoenen dieren worden elke dag gedood. Nog eens miljoenen groeien op onder erbarmelijke omstandigheden. Dat is pas erg.’

Sabotage

Het saboteren of in brand steken van goederen die onder andere vleesfabrieken nodig hebben voor hun productie, is volgens haar noodzakelijk. ‘Ons doel is zoveel mogelijk economische schade toe te brengen aan dit soort bedrijven. Om er uiteindelijk voor te zorgen dat ze hun fabrieken sluiten, of in ieder geval dat het werken ze moeilijker gemaakt wordt. Dieren worden daardoor gered.’ Zij zegt veelvuldig deel te nemen aan demonstraties, blokkades en andere acties tegen het dierenleed. Een vleesvrije wereld is haar droom. ‘En dat kan best’, meent ze, ‘Want de mens heeft echt geen vlees nodig om te kunnen overleven.’ Zelf heeft ze niet alleen het vlees, maar álles wat met dierlijke consumptie te maken heeft, afgezworen.

Veiligheid

Even verderop bevindt zich een grote tent propvol activisten die luisteren naar het verhaal van een geheel in zwart geklede man. Hij leidt de workshop ‘Persoonlijke Veiligheid’. De man geeft de toehoorders adviezen hoe je huis zo te wapenen en te beveiligen, dat politie en justitie geen bewijzen kunnen vinden van eventuele illegale praktijken. ‘Praat in je eigen huis nooit over de acties die je hebt gevoerd’, luidt een van de tips. ‘Ga er te allen tijde van uit, dat je gevolgd en afgeluisterd wordt. Afluisterapparatuur stoppen ze overal in’, weet de man uit eigen ervaring. ‘Zelfs in de suikerpot.’

Het wordt de activisten ook sterk afgeraden om elkaar in een kroeg te treffen om acties te beramen. ‘Je weet nooit wie er naast je zit.’ Een andere activiste heeft een nog betere tip. ‘Praat gewoon nooit over je acties. Voer een actie uit en houd er daarna je mond over. Tegen iedereen.’

Huis

Het huis van een dierenactivist dient tiptop te zijn, leren we even later. ‘Ruim je huis op en ontdoe het van alles dat je in verband kan brengen met acties. Bewijsmateriaal dient volgens de spreker verbrand te worden. ‘Gooi het nooit in de prullenbak, want dat is het eerste waarin de politie graait als ze bewijs probeert te vinden.’ In kleine stukjes verscheuren is ook geen optie. De snippers kunnen immers weer in elkaar geplakt worden. Verbranden tot de laatste snipper is de enige manier.

Het huis van een activist dient ook schoon te zijn. ‘In een schoon huis kun je veel eerder constateren dat iemand is binnen geweest en door je spullen is gegaan dan in een rommelig en vies huis.’ De raamkozijnen dienen echter voorzien te blijven van een laagje stof. ‘Dan kun je aan vingerafdrukken zien of er iemand is binnengekomen.’

Tips

De spreker ontraadt tevens het gebruik van e-mail en computer. Dit soort hulpmiddelen is in een mum van tijd te traceren. Zelfs bij het versturen van brieven naar kranten of andere bedrijven en instanties moet een dierenactivist op zijn hoede zijn. ‘Het beste is een brief met uitgeknipte letters in elkaar te zetten.’ Verder is zaak om vingerafdrukken en dna-sporen te voorkomen. ‘Lik een envelop niet dicht, maar gebruik water’, is de ene tip. ‘Gebruik een envelop uit een nieuw gekocht pak. Gooi de rest van de enveloppen weg’, luidt de volgende. ‘Als je een brief klaar hebt, kopieer deze dan vijftien keer en stuur de vijftiende kopie op. De vingerafdrukken zijn dan niet meer te vinden.’

Brieven

De brief moet gepost worden vanuit een stad ver van je eigen woonplaats. Wie meerdere brieven op meerdere momenten verstuurt, doet er goed aan om telkens een andere stad te kiezen. Een groot deel van de toehoorders schrijft de tips driftig op. Radicale activisten roepen in de bijeenkomst op tot meer actie. Zij voelen niets voor zachte maatregelen: ‘We hebben meer mensen nodig die bereid zijn de bivakmutsen op te zetten en in nachtelijke uren directe harde actie willen voeren. Juist door dit soort acties hebben we aandacht voor onze zaak gekregen.’ Een luid applaus klinkt door de tent. Een collega-activist beaamt het verhaal. ‘Jarenlang hebben we vreedzame protesten gedaan. Nooit één letter in de krant. Toen de acties verhardden, bleven de kranten bellen.’

Harde actie

Om niet uit de toon te vallen, probeer ik mee te doen aan zoveel mogelijk van dit soort workshops. De keuze is groot: kaartlezen, micronavigatie, kompaslezen, gebruik van camera’s en videocamera’s, het opzetten van een plaatselijke organisatie en het voorbereiden van acties tegen bedrijven (“verken het bedrijf, maar zorg dat je niet opvalt”, “bedek tatoeages en doe piercings uit als je in de buurt bent”, “probeer het complex in kaart te brengen”, “kijk of er gaten in hekken zitten”). Verder kun je alles leren over wetgeving, undercover werken, computervaardigheden, zelfverdediging en een lesje kruisverhoor bij de politie.

Woordvoerder

Ook deel ik mee in de veganistische lunch (wortel-aardappelsoep met brood) en praat ik met aanwezigen. Onder hen ook de woordvoerder van het Nederlandse Dieren Bevrijdings Front Kevin Heller, die zich regelmatig bedient van de naam ‘Erik de Gier’. Deze student uit Utrecht staat bekend als een radicale linkse activist die begin juli via de website www.indymedia.nl opriep tot actie en verzet tegen de gevestigde orde. ‘Het moet afgelopen zijn met ons nederige en kruiperige gedrag. Het is tijd om terug te blaffen en misschien wel te bijten’, aldus een van de passages.

Zo uitvoerig als hij schrijft, zo weinig spraakzaam is Heller deze middag. Duidelijk op zijn hoede laat hij niet veel los over zijn rol bij acties. Dat hij deel uitmaakt van de organisatie van dit weekeinde is evenwel duidelijk. Heller zit af en toe bij de poort en leidt de workshop zelfverdediging.

Verdedigen

Hierin wordt deelnemers geleerd zich te verdedigen tegen aanvallen van politie en andere tegenstanders. ‘Probeer altijd iets van een stok mee te nemen’, zegt Heller terwijl hij met zijn vuisten en voeten een denkbeeldige tegenstander van zich afhoudt. Het lijkt erop dat hij dit vaker heeft gedaan. De deelnemers proberen de geleerde tactieken op elkaar uit. Een van de activisten legt uit dat dit niet is bedoeld om aanvallen uit te oefenen, maar om jezelf te kunnen verdedigen bij een aanval.

Met onder mijn arm een groot aantal bladen en folders verlaat ik uiteindelijk het terrein. Kevin Heller zit aan de poort. Hij kijkt onderzoekend. Vertrouwt mijn aanwezigheid waarschijnlijk niet helemaal. Desondanks heeft ook hij nog steeds niet gevraagd wie ik ben en wat ik hier doe. En dat vind ik helemaal vreemd, want zeker de circa twintig aanwezige Nederlandse dierenactivisten kennen elkaar allemaal. Ik ben de enige die vreemd is.

Zondag

De volgende ochtend waag ik mij opnieuw naar East Peckham. Dit maal staat er niemand bij het hek. Iedereen kan zo doorlopen. De organisatie en activisten zijn te druk met het te woord staan van de in groten getale aanwezige pers om in de gaten te houden wie er binnenkomt.

In de grote tent spreken intussen kopstukken uit de Engelse dierenrechtenbeweging. Onder hen Ronnie Lee, oprichter van het Animal Liberation Front. Hoewel hij in het verleden meerdere malen is gearresteerd, is hij geen voorstander meer van gewelddadige acties. ‘Het leidt de aandacht af van onze zaak. We krijgen steeds meer mensen op onze hand, maar als wij ruiten inslaan bij een slager, dan kan die sympathie tegen ons keren.’

Trots

Toch is hij er trots op dat dierenactivisten tegenwoordig worden aangemerkt als terroristen. ‘Iedereen die zich radicaal gedraagt, wordt terrorist genoemd. Nelson Mandela werd vroeger ook als een gevaar voor de samenleving gezien. We bevinden ons in dan ook in goed gezelschap. Draag de naam terrorist met trots’, aldus Lee. Een Duitse bezoekster had zich dit al ter harte genomen. Zij loopt al twee dagen met het woord ‘terrorist’ op haar voorhoofd gekalkt over het terrein.

Stromingen

De activisten zijn duidelijk in twee stromingen verdeeld, zo valt uit de workshops op te maken. De oudere generatie activisten roept de menigte dit weekeinde meerdere malen op tot niet-gewelddadige acties. Uit reacties blijkt dat met name een groot aantal jongeren hier niets voor voelt. Zij zijn ook de enigen die rondlopen met t-shirts met daarop teksten als Murder King (i.p.v. Burger King), Mac Shit, Meat means Murder, Fuck the Authority, Global Resistance and Revolution en Vegan X-warriors. Onder hun legerachtige broeken vaak zogenoemde ‘kistjes’, waarvan opvallend genoeg een deel van leer is gemaakt. De liefde voor het dier gaat bij sommigen kennelijk ook weer niet zó ver.

Gesnapt

Twee van deze types komen mij aan het einde van de zondagmiddag achterna rennen. Juist als ik het terrein wil verlaten. Een vragenvuur over wie ik ben, waar ik vandaan kom, waarom ik hier ben, hoe ik wist dat het evenement gehouden werd, volgt. Na tien minuten vragen beantwoorden verlaat ik het terrein. Ze hebben door dat ik niet ‘one of them’ was. Als ik naar mijn auto loop, word ik gevolgd door een andere activiste. Zij loopt semi-nonchalant voorbij, kijkt in welke auto ik stap en wanneer ik wegrijd, zie ik haar teruglopen naar het kamp. Ik besluit de laatste dag niet terug te keren. Ik heb genoeg geleerd.

Lees ook:

Trainingskamp dierenactivisten in Appelscha (4 juli 2007)